Kahverengi Yalnızlıklar

Gecenin sazende gözleri altındaki bu yalnızlık
Buğulanan camlar ardında duran şu sisli perdeler
Dışarda duran şu kavak ağacı
Kulaklarımı tırmalayan kalabalık, şu siren uğultusu
Şu tatlı gri telaşlarım, bitmek bilmeyen koşuşturmacalarım
Yığın dolusu şeyler silsilesi, bir sürüler, bir sürü…
Ah ne yaman bir yaşama tutunma biçimi
Ah çileli, debdebeli yaşantım benim
Saçlarımı dağıtan şu rüzgar, yüzümü ıslatan bu yağmur
Uzak evlerden gelen iğde kokusu, osu, busu
Türlü yığınlar arasında kaybolan bir ben ordusu
Beton yığınlara çarparak dağılıyor meltemler
Saçılmış dört bir yana alevler
Ağaçlardan yeşili çalıyorlar, ne bir ses, ne de bir kova su
Kahverengi yalnızlıklarla baş başa kalıyor cümle ben ordusu
Gece artık siyah değil kahverengi, evler kahverengi, insanlar kahverengi, kediler, köpekler kuşlar bile
artık kahverengi…
Kahverengi yalnızlıklar ardında sıralanıyor tümceler, heceler, kimi zaman içimde geceler
Yarım kalmış türlü firakın elemidir
Düşlerin eksik kalan mavisinin, yeşilinin kederidir
Ukteler birikir kimi zaman bir hicran yarasında
Hangi ahın narasına? hangi devrin pervasında?
Koca mavi yığınlar sessiz
Tavşanlar, kaplumbağalar, ceylanlar türlü canlar olan bitenden habersiz
Ya siz, ya biz, kırmızı çalarken yeşili, kahverengi yalnızlıklara boğulmuşuz
Kocaman kahve kokularında yeşile özlem duyan bir ah dolusu
Ağaçlardan yeşili çalıyorlar, ne bir ses, ne de bir kova su.