Nâbizade Nazım’a

Aslında senin içinde Hikmet
Hatta sen olmasan belki
Görülmeyecekti halktaki kıyamet
Ağa elinde maraba
Çift sürerken çiftçi diyemeyecekti derdini
Görülmeyecekti alın terleri
Vesile oldum diye içinden geçirsen de
Sen sebebisin bunca isyana
Sen yaktın ateşini kalemin
Sen tuttun ilk meşaleyi
Elbette şehrimin kirlilik nedeni de sensin
Bilmeselerdi uzak taşra diyarlarını
Gitmeselerdi şehirliler
Anlatmasalardı
Üst üste giden olmasaydı
Belki görüp de varamayacaklardı
Şehrin tadına ve göç etmeyeceklerdi
Varoşlarına
Bunca gecekonduya sen neden
Sen yok mu sen
Fabrika da işciyi
Tarlada köylüyü
Bir kalem meşalenle yazıya döktüren
Nazım Hikmet de sen
Yaşar Kemal de
Mahmut Makal da sen
Rıfat Ilgaz da
Hatta sokaklarda özgürlük uğruna
Bildiriler yazıp halkı coşturan
Dergilerde okuyup sokaklara koşan
Duvarlara slogan yazarken
Düşen de sen
Senle başladı köylünün derdi çilesi
Sen yaktın bu ateşi
Sana saygım sonsuz
Bir bilsen nasıl değiştirdin
Toplumculuğunla bu toprakları
Rahat uyu yıldızlar yoldaşın olsun ki
Hep aydınlan her neredeysen
Sen ki İstanbul’un makus kaderinden
Belki manda düzeninden
Halkı kurtaran kalem