On Yedi Mart Mektubu

Arz

Yunan koylarında lir, Frigya bozkırlarında kaval ve Mezopotamya hilalinde beş nevbet davul; “zamanla duygular çürümez, insan çürür’’ der. Çünkü insan anın kuşkusudur ve bu zamanla yanılmanın tuzağı olur.

Tevhid halkasında pervane dervişler arşın su üzerinde bulunduğu zamandan beri bilir bunu: “Yokluğun keyfi; hiçsizliğin zevki ve sonsuzluğun tadıdır’’ çünkü burada Celal ve Cemal’in suretleri illiyine çeker insanı. 

Deli dervişe hırka giydiren şiirler loş resimlerdir. Bu loş resimlerde hırka giymek gövde elbisesini çıkarmaktır. Çünkü tanrı, insanı üryan tanır. Çünkü insan, tanrıyı sırdan ve örtüden bilir.

Beşerin babası dağlarda yatar ve yaraları nastır. Hem her arzu ham bir dağdır. Ve o dağlar derviş ocağıdır. Bu ocak kabuk tutmuş bir yaradır.

Yedinci nefes ve yedinci sesleniş (Hanyeri)

Bisütun dağlarında hamuş bir dervişim. Mercan gövdeni rüyamda işittim. Sen, o sözün sırrısın. Sen, yedi harfin kadehi ve zamanın demisin. 

Arş

Ruhumuzu bir Çin putuna hapsettik. Çünkü her cansız mutlaka bir zaman bir cana can katmıştır. Bundandır Sanem’in kalbinde de putperest bir ümmet yaşar.

Ancak ben Hitay’da misk ahusu peşinde koşan Zerdeştî bir dervişim. Bozkırda yalın ayak dolaşırım. Ayaklarımda toz ve toprak, başımda gökyüzü ve bulutlar, nefesimde atlar ve ceylanlar, kalbimde güneş.

Bir gün doğumunda bir gün batımında güneşe dönerim. Öyle selamlarım güneşi. Sonrasındaysa yıldız dolu gökyüzünde bir gece çobanıyım. Bir elimde kaval, bir elimde asa yürürüm. Etrafımda börtü-böcek, etrafımda çalı-çırpı, etrafımda taşalar ve otlar ve benim ruhum bir karıncanın ayağında.

Ahzap dörtte, “Allah hiçbir adamın içinde iki kalp yaratmadı’’ der. Belki bundandır her şey o gülüşün etrafında toplanıyor.

Sekizinci Nefes ve Sekizinci Sesleniş (Kurt Deresi)

İnsan, kendine dalgın bir yabancıydı ve senin kalbin sessizliği seven bir orman bitkisiydi. Bunun içindir ki, nefesin mavi ladin tütsüsü; buhuru toprak, kök ve orman kokusu.