Şubat Sanrısı

Sen kova burcunun, asi çocuğu!
Zemherir umutların muğlak yolcusu
Yalnızlıkların eşiğinden sesleniyorum sana
Kulak ver bana! Şubat’ın sancılı, bitmek bilmeyen yolculuğu
Emine’nin düğümlenen dudaklarının acısında
Saatlerin tik tak raksının en soluksuz anında
Kulak ver bana! Şubat’ın asi çocuğu
Sana koşuyorum mahmuzlanmış bir anımla
Seni arıyorum mor salkımların, mor dalında
Bir meczubun vuslat hevesinin, durağan ürpertisinde
Sen kova burcunun asi çocuğu izbe caddelerin, uyuklayan bekçisi
Ellerinde ikindi sonrası şebboyların hülyalı esintisi
Ölü dalgaların hışırtısı, poyrazların soluksuz anında
Üşüyen yosunların yeşil umudunda…
Bir güvertede sanma, her rıhtımda ararım seni
Her balığa sorar, her haliktan isterim seni
Şehlalı gözlerle, dirayet eder cümle ekrana
Yola serilir, bineklerden beklerim seni
Ne olursun tarihleri sıralayarak ezme bizi
Bizi biz yapan şimdidir ve ileri
Atilla Jozsef’in katili vagonlardan sorarım
Kara makinalar teslim alırken beni
Kırmızı tehditler sıralanır yine seni anarım
Düşlerim gömülür türlü hicrana
Son toprak dolu küreği
Yüreğimi deler de atarım
Ey Şubat’ın kara feleği
Neredesin şimdi?
Ruhumun deniz feneri.