Yolun Kendi

Gelmişim dünyaya koca koca gözlerle neşeli,
Sevmişim sevmişim dolu dolu ,
Niye sonra üzülmüşüm?
Hesap kitap bilmemişim vermişim elimde olanı,
Olmayanı da vermişim
Olmayanı…
Aramışım
Bulmuşum
İncecik avuçlarımla sunmuşum…
Üzülmüşüm dedim ya,
Kendimi yerden yere vurmuşum.
Gülünce dünyanın en mavi denizleri,
Gecenin en parlayan yıldızı olmuşum da,
Acıyı nasıl soğurmuşum?
Gülmekten vazgeçmemiş hiç
Seven de ben olmuşum; sevilen de…
Yetmiş miyim yetmemiş mi bilmem gaye ben olmuşum.
Sevdiklerim insanmış neticede ben onlarla yoğrulmuşum.
Kime kaçsam kendime yakalanmış,
Kendi elimden kurtulmuşum.
Aşk dedikleri buymuş ruhumu kendimde bulmuşum…
Anlattıklarım kadar anlatamadıklarım büyümüş zihnimde,
Bir yerden sonra yorulmuşum.
Özlemişim çok özlemiş…
Özlemeyi de özlemişim.
Bulutların evrimine hayran olmuş,
Yüreğe inanmışım her canlıda.
Öfkeyi de edinmişim,
Kimden bulaşmış bilmemişim.
Hep kendimle olmuş işim,
Duygularımı inci kolye gibi dizmişim,
Özenle, aşkla, hassasiyetle…
Kırılmış bazen,
Saçmışım her yana,
Kavgam da aşkımdan doğmuş,
Savaşmışım.

Anlamak mı?
Sevmek mi?
Hoş görmek mi?
Salıvermek mi?

Hepsiyle yağmışım yeryüzüne,
Buhar olup uçmuşum.
Gidip gelmiş,
İnip çıkmış,
Ağlamış gülmüş;
Yolun kendi olmuşum.