ASTRAL SEYAHAT

İsmini kazıdığım şakaklarım

Bir ara turuncu sandığım bulutlar

Astral seyahat, demokrasi…

Bunlar olsa olsa

Hayal kırıklıklarım der susarım.

Annemi kahraman sanmam

Babamdan ayrılışım,

Devlet ve Allah

Marx ve Lenin

Nietzsche’nin delirmesi…

Evet, evet, bunlar

Benim kafa karışıklıklarım.

Sana inanmak ve

Sana sarılmak gibi tuhaf

Yanılsamalarım da vardı

Bir zamanlar.

En güzel seviştiğim an

En iyi yaşadığım andır dediğim zaman

Ayaklarımın kaymaya başladığını hissettim,

Düşmeye

Ve sonra üşümeye başladım.

‘’Ne yazık lan’’ dedim, kendime

Bir bankta bir başıma

Otururken.

Konuştuğum bileklerim,

İntihara meyleden sevinçlerim,

Göz bebeklerimin anne olmaları,

Kollarımı unuttuğum askılar…

Evet, ben de sayıklıyorum

Ve bazen de saklıyorum.

Bakıştığım parmak uçlarımdan aldığım tehditleri

Annem öğrenirse şayet

Arka odaya gider ağlar.

Hayır, annem ağlamasın

Ben de üzülürüm.

Kuyu nasıl eskiyse Yusuf’tan

Unutmakta hatırlamaktan o kadar…

İlaçlarımı aldım evet

Şuan bir sorun yok

Ama birazdan…

Dediğim gibi

Aşktan ve kederden elde ettiğim tüm kuleler

Nasıl yıkıldıysa

O kadar, o kadar

Yıkılmadım,

Ayağa kalktım.

Az önce

Hayal kırıklıklarım var demiştim

Demokrasi gibi

Ve elbette uçurtmalar!

O kadar yalancılar ki…

Az daha inanacaktım.

Uçurtmalar uçuyor diyen herkese

İnanmamaya başladım.

Önce salıverirler semaya

Sonra sapan icat ederler

Sonra silah

Sonra siyah..

Sizin yüzünüzden

Önce inancımı yitirmeye başladım

Sonra kendimi…