Mario

Benim adım Prenses Peach.

Mantar krallığında yaşayan,

Bowser’in kötülüğünden korkan

Mario’yu hasretle bekleyen prensesim.

Yine uykusuz kaldığım sevdalı bir gecede

Şeytan minarelerini kulağıma dayayıp

Denizi dinledim.

Dinlemesem benim olacaktı tüm çaresizlik.

Çok yüzler gördüm ömrümde

Haritasız, şekilsiz solgun yüzler

Kimi de çok güzel dopdolu yüzler

Hiç biri merhametli Mario gibi değildi.

Söyleyeceklerim var iyi olana ve kötü olana da.

Dinleyin beni,

Ey Mario!

Alacakaranlıklardaki uykularımda

Çiçek kokuları geliyordu köylerden

Köy dedimse böyle dağlı ovalı

Tüm ihtişamı ile ulu olan köy işte

Çileli sesler duydum

Yaralı şarkılarla yürüyordu insanlar

Ve huzursuz yatağından uyanıyordu kurtlar

Titreşiyordu alacakaranlıkta hayvanlar

İçini döküveriyor geceye tarla

Tarlalar dünyaya serpilmiş sisli sisli

Ey Bowser!

Krallığında yarattığın kötülüklerle savaşacak

Yenilgileri toprağa gömecek birileri var uzaklarda

Unutmak bana göre değil, anılara saplanıp kalan bendim hep

Besleyip büyüttüğüm anılarımdı hep

Yorgunum bu yaşam çizgilerinden

Ve yarım kalan her aşkın sessizliğinden

Acım var buramda, acım sessiz zifiri karanlık

Bekleyişler yıpratır bekleyenleri de

Bekledim, gördüm, tarife gerek yok artık

Mariosuz ben,

Eskimeye bırakılmış bir yüz gibiyim.