PETER û FRİEDRİCH û HAYDAR

Galiba galip olan yok. O halde galiba diye değil de ‘’mağluba’’ diye başlasın cümle. Bildiğim tüm diller kendimi açık etmek bir yana dursun; yorumlanmaya yatkın. Söylediğim şey dışındaki şeyleri söylemek istediğimi de düşünenler var. Şu geçen yıllarda ne Turrini kadar cesur yaşadım ne de Nietzsche gibi dramatik bir sahnem olacak. ‘’Şimdi sadece sessizlik ilgilendiriyor beni’’ demişti o köfteburun. Ben kısık sesli şeyleri duymaya çalışınca daha iyi hissediyorum. Bildiğim bir dile kulak kesilip onu diğer dilde yorumlamaya çalışınca, ama kendime, kendimle. Beni iyi etmek için. Ya da bana. Bilerek beni ve bana diye ayırır olduk artık. Her ikisine de ben deyince karışıyorlar birbirine. Boşuna çift isim koymamışlar diyorum bazen. Her bir ismimi bir benime atfen falan. Çoklu isim bozukluğu, tekli kişilik sıkışıklığı. Evet, yok böyle tanılar. Evet, asla da olmayacaklar.

Uyarmıştım, öyle dramatik at ve kırbaç hikâyeleri beklemeyin benden. Tekerlek ve nal sesleri arasında bir yaşantım olmayacak, kameralar bana dönmeyecek o sırada. Ben muhtemelen ekmek almaya giderken çıldıracağım bir gün. Ucunu koparıp ağzıma attığım sırada bir şimşek çakacak beynimde ve olduğum yere yığılacağım. Ne Breuer koşacak imdadıma ne de o müptezel Freud. Bizim mahalle berberi koşacak elinde usturayla. Birileri bana zarar vermeye çalıştı sanacak. Bilincimin altını üstüne getirmeye çalışacak. Terapistin alet çantasında bir keskin ustura kalacak. Fırıncı kendini suçlu hissedecek camdan beni görüp. Ekmeğin içine gramajı artsın diye attıkları şeylerin boğazımda kaldığını sanacak. Otopsi raporumda sahtekârlık yazılacak. Savcılar, mühürleyecek o fırını. Fırıncı, mühürden korkacak. Sonra mahallede yayılacak hikâyem, bir halk hikâyesine dönüşeceğim. Artık çocuklar bunu anımsayıp ekmeğin ucunu koparıp ağızlarına atmayacaklar. Aileleri ‘’cız’’ diyecek buna. Paternal hikâyeler uyduracaklar adıma. Siyezli Baba, İnce Tırnak Hazretleri, Siverek İşi Türbesi, Mor Somun Manastırı, Surp Tam Buğday Kilisesi, Pir Çavdar Dede ve daha onlarcası. Hayır, ne dinle ne nanla dalga geçercesine bir yer değil bu bağlam. Bilincin bir gün bizi terk edeceğinin bilincinde olmayla ilgili! Hal böyleyken aşırı bilinçlilik de biraz aptalca geliyor insana. Edilgen bir şey üzerinden neden kendini var hissedersin ki? Kırbaç yiyen at daha meşhur ve bilinç sahibi değil mi? Evet, Nietzsche denen hırsız, atın bilincini çalmıştır. Kahraman olan nesne atın kendisidir. Hatta direkt özneleşmiştir at, bir canı olmasına da münasebetten. Galiba ben de ekmeğin ucunun bilincini mâl ettim kendime. İyi de oldu demi? Hiçlikten hikâye çıkardık. Güldük bazı yerlerde, bazı yerlerde saçma bulduk. Yorumlarken de ‘’ilginç bir bakış açısı’’ diye boşluğa bir cümle fırlattık. Anlamadığını övüp yermeyen ve risk almayan muhteremlerle zor bu işler. Oysa anlaşılmayacak bir şeyin olmadığı, her şeyin dekorlardan ibaret olduğu savundum, gayet açık değil mi?

O herif bine kadar saymıştı. Gelin biz binden geriye sayalım. Bence insan, binden sonra bir umut diye kalkıp ‘’ bin bir ulan!’’ diyebilir. Ama sıfır daha net bir kabulleniş yaratır. Kimse ‘’eksi bir olmaz mı acaba?’’ diye kendi korkaklığını ilan edemez. Turrini kendini öldürmeden bitirdi o metni. İçinden ‘’bin bir!’’ dedi ama duymadı okuyan. ‘’Nihayet Bitti’’ başlığındaki biten şey ömrü değil de saymasıydı. Siz ahmaklar, yok yere kendinize kıydınız. Bari sıfırı duyup, olaysız dağılsaydınız. Yapmadınız, yıkıcı metinler sizi ilgilendirmedi, anlayabildiğiniz kadarını övdünüz, yere düşenlere de bundan güldünüz. Siz düşmeyecek kadar asil olduğunuz için. Tahtınızı elleriyle işleyen marangoz bir amca vardı. Çarmıha gerdiler onu. Şaraba düşürdüler. Hatasız peygamberler aradık durduk yıllarca. Herkes anasından duyduğunu hatasız bildi. Bu hatalar arasından sıyrıldı sonunda Tanrı. Terk etti herkesi. Haklıydı, uğurlar olsun!