Gidişinin Üzerinden Otuz Dokuz Gün Geçti

İsmiyle aynı adla başlayan eserlerden…
Çocukluğumdan beri pek haz etmem.
Düzene bağlanamıyorum, kurala inanmıyorum.
Kovulmuş insanın şerrinden kendime sığınıyorum!

Gidişinin üzerinden otuz dokuz gün geçti.
‘’Gidiş’’ yönelimi belirsiz bir kelime.
Aşağı mı, yukarı mı, bu gitme ne zaman biter?
Bizim buralarda aşağı giden, yukarı gider.
Bizim buralarda yukarıdakinin huzuru için…
Aşağıya sular dökülür, başlar eğilir, yaşlar düşer.
Bizim buralar, bizim olmayan buralara çok benzer.

Rüzgâr sarıyı iter, düşürür, çürütür.
Sarı, oyun sarhoşu çocuklar gibi yuvarlanır yerde.
Sarı, bir pike olur kaplar üstünü ve kımıldamazsın sen.
Sarı kusarım, sarı ağlarım, sarı kanarım!
Otuz dokuz günü tek bir renkle boyarım!

Ben, rüzgâra ve sarıya inat buzdolabından korkarım.
Ben, ruhumun ayaklarına müdahale edemem.
Ellerim tutmaz kulpları, ışığa bakmam söndü mü diye…
İçeriden kimse kızmaz artık, açamam ve bozulur.
Gitmeden bıraktıklarını görünce otuz dokuz gözüm olur.
‘’Isıtır yersiniz’’ cümlen beni otuz dokuz defa vurur!

İnsan, bir çeşit zaman dilimidir.
Hiçbir dünya ülkesinin kabul etmediği…
İnsan, bir çeşit unutkanlık simgesidir.
Gider, yiter, bekler, küser ve geçer.
‘’İnsan’’ ve ‘’zaman’’ tam kafiye oluşturur.
‘’İnsan’’ ve ‘’geçer’’ bezen birkaç yüzü buruşturur!

Yaşamın dışındaki her şey iletkendir.
Yaşamın içindeki her şey değişken…
Varlık ve yokluk arasında büyük sözler söylenmemelidir.
Otuz dokuz gün geçti dedim hatırlarsan…
Otuz dokuz asırdır düzenliydin, temizdin.
Evine hiç girmeyen misafirlerin sorardı.
Hiç görmeyecekleri yerlerin temizliği kalırdı.
Zaman daima dardı, zaman insandı, in san dı!

İstifçiye döndün otuz dokuzuncu gün.
Kavanozları değerlendirme gibi değildi bu.
Cep aynasız, yüz makyajsız, kesiksiz, şartsız, susuz…
Geri dönüşüme destek verilmedi, kimse geri dönmedi.
Yatağında izmarit buldum sabah, durdum, güldüm, sustum.
Dudağının değmediği tüm izmaritler kahrolsun!

Kaç yaşına geldim, bilmiyorum.
Otuz dokuz günlüğüm, yeni doğmuşum.
Aşağıda havanın soğuk olduğunu düşüyorum.
Direniyorum, üstümü asla örtmüyorum!
Mutfağımdan bazı baharatları da çıkardım.
O bıçağı en son sen tuttun ve sonra bir şey kesmedim.
Dolaptaki sebzeler seni örnek almaya başladı.
İnsanlar pişmiyor ve dolabın içi beynim gibi, benim gibi…
Çürüyor!

Ben, duvar, tavan ve doksan dokuzluk tespih…
Otuz dokuz defa yenildik bugün!
Tesadüf ya şiirin işi, tespihin nişanesi otuz dokuzunda.
Her şey hayal ürünüydü, tasarlarsan kaçabilirdin oysa…
Acıyı hafifletmek için, ölümün doğum sancısını sunuyorum.
Otuz dokuz gecedir seni rüyama bekliyorum.
Otuz dokuz gecedir uyumuyorum, uyuyamıyorum!

Değişen temizlik anlayışını örnek aldım bugün.
Avuç içlerime kadar bulaşan çamuru silmedim.
İnsanlarla tanışmıyorum, tokalaşmıyorum.
Veda etmeyi de bıraktım, elimi havadan indiremiyorum.
Geçmiyor pisliğim kimseye, herkes benden iğreniyor.
Her Perşembe otuz dokuz tekrar duyuyor mermer işçilerim.
Avuçlarımın içinde bir günahın izini saklıyorum.
Sözüm söz, dönene kadar kimseye göstermiyorum.

Şiir, yaşamdan uzun olmalı; fikir, yaşamı yıkıp atmalı!
Otuz dokuz ayrılık, otuz dokuz ölüm yaşadım.
Otuz dokuz kez ölçtüm hangisi daha ağır kaçtı diye.
Cevabı kırkıncıda bulacağım, haykıracağım, kalmayacağım.
Otuz dokuz yerimden bıçaklanacağım, sızacağım.
Otuz dokuz mahalleden kovacaklar beni, yok olacağım.

İçimden sarı sen akacak, rapora kırmızı yazılacak.
Oysa çöllüyüz biz, sarıyız, otuz dokuz kez inadız.
Hurma dallarımız kırık, yazgımızın kalemi başkasında.
Zeytinliklerimiz barışa uzanmaktan kavruldu, buradayız.
Tüm başkentlerimiz işgal edildi, kraliçemiz küstü bize.
Uykuda yastığımızı çaldılar, zêl bakmıyor yüzümüze!

Gitmem gerek, sesleniyorlar, kılağılıyorlar bakışlarını, düşer gün!
Saat otuzu dokuz geçer, söner ışık, insan bazen unutulur.
Kemikli parmağında bir yüzük, sus, içinden kimliğim duyulur.
Otuz dokuz kez sevdim seni, yarın kırkım okunur!