Gök Kitabesi

I. Kapı

Ayrılık, sahipsiz bir eşya. Kaçmak, en büyük kavga ve bunlar baş edemediğim ben.

Yalnızlık, bir şehir oyunu. Toplum, ortak aklın cezası ve çocuklar, insanın ölümsüzlük meyvesi.

Eski, hileli bir zaman. Zaman, ömrün bizi terk edişi ve dudağın sonbahardaki bağbozumu.

Nesneler, insana anlam veren ruh. Pir, toprağa bulanmış fani ve sen bulutların gölgede sakladığı peygamber.

Fikir, ruhun yaşayan sureti. Düşünce, düşlerin gövde hali ve saçların ormanın kestane dökümü.

Filiz, tohumun gizli hali. İhtiyarlık birikmiş gövde ve hayat sesindeki tatlı çalgı.

Sarılmak, kolların lirik acısı. Çember, cebircinin tekrarı ve kâinat kadının döl yatağı.

II. Kapı

Duman, nefesin sarhoş bulutu. Gülüşün, çoğalan ruh ve gelenekler omuzlarının kambur askısı.

Haz, acıya dönüşen şehvet. Zorba, kılıcın ucundaki hükümdar ve barış ateşin suda kırılan sesi.

Gürültü, Süleyman’ın söyledikleri. İçimdekiler ölü deniz kokusu ve uyku arının acı iğnesi.

Ceylan, Aslanın ağzındaki nezaket. Ot, ceylanın ağzındaki çaresizlik ve gerçekler gecenin yüzyıllık yolu.

Avuçlar, içimdeki kan ve kar. Gözlerin Kürt dağındaki gazel ve yürüyüşün Havvas’ın kalem ehli.

Umut, ekmeğin odun ateşi. Besmele, hayrın bülbül sesi. Dua, kalbin çatısı ve iyi niyeti.

Sis, dağların derin uykusu. Tek bir defa! Tek bir defa cenge uyanın. Ben binlerce defa uyandım. Sen, harabenin nazlı anıtıydın.