Kapının Dış Mandalı

Tarihe not düşüldü; “benim adım Napolyon Bonaparte ve asillik benle başlar”
O an masada oturan herkes Napolyon’nun elindeki kadehe bakar, Napolyon kadehini havaya kaldırmış ve davetlilerin kafası karışık bir şekilde “bu ne demeye çalışıyor” diye içlerinden bir soru geçirmiştir…
İşte sahnenin bu kısmında benim hayat hikayem başlıyor,
Napolyon Bonaparte değilim belki
Sezar da olamam,
ne bileyim dünyaya mal olmuş hiç kimse olamam belki ama,
kendim olduğumdan hiç bir kuşkum yok, nasıl anlatsam insanın kendini tanımasından, kendini bilmesinden daha büyük bir erdem olamaz bence;
Büyüdüm,
büyüttüler aslında,
bana sorsan büyümek bana yakışmadı hiç, evet hayatın iniş çıkışları beni fazlasıyla yordu,
hatta çöktüm,
birinin gelip elimden tutmasını bekliyorum – pek olacak bir şeye benzemiyor ama olsundu- çekip çevirmesini,
o eski hareketli çocuğun dirilmesine öncü olması hiç fena olmazdı inan…
Bu isteklerimin bencilce olduğunu çok iyi biliyorum, kim hiç tanımadığı birinin elini tutar ki, üstelik dibine dek batmış birinden bahsediyoruz…
Sessizlik…
Bir an duraksama…
Mezarlık…
Kuş sesleri…
Rüzgâr…
Bütün bir boşunalık…
Ve fonda güzel bir boktanlık…
Alıp başımı gidesimler…
Bunaltıcı ferahlık…
Delirme…
Aşk…

Sessizliğimi bozduğuma inanamıyorum tanrım…