Mektup

“Canım annem,
Seni çok özledim. Bu bayram da gelemedik. Ersin, fabrikadan izin alamadı. Ablam da
Hollanda’dan size geleceğim deyince en azından biz beraber olacağız diye sevindik. Bavulum
hep gözümün önünde, sanki her an geri dönecekmişiz gibi. Ablam “Alıştık artık, bizim
hayatımız burada” dedi mi şaşırırdık ya, biz de alışacakmışız. İnsan her şeye alışıyor, her
şartta yaşıyor. Burada evler kutu gibi nerede öyle memleketteki genişlik. Ama buna da alıştık,
iki göz oda da yetiyormuş insana. Huzur olduktan sonra.

Yerli malı haftasında ne yediysek isterdi ya ablam, artık hepsi var, hem sizdekilerden
güzelleri buraya geliyor. Pahalı diyordum önceleri, bizim paraya vurunca. Sonra dediler ki
artık buradaki parayı düşün, öyle bakınca uygunmuş fark ettim. Zaten sizin ora daha da pahalı
olmuş şimdi. Bu virüs her şeyi, her yeri mahvetti. Bizim de fiyatlar arttı, gerçi sizinkilerin
yanında lafı olmaz. Kurban da bari beraber olalım, babamı da razı et, size bilet gönderelim, atlayın gelin uçuğa.
İnat etmesin babam, her yeri gezdireceğim bak. Çok sevecek, hem kart çıkardı hükümet, her
yere o kartla dokuz avroya gideceğiz. Sizin benzinciler gibi değil. Mazot yüzünden üzümü de
tütünü de bıraktık dediydi Kemal. Aslında ona da iş bulsak, Ayşen zaten hemşire, az dil
öğrense… Her gün sağlıkçılar geliyor buraya. Onlar da gelirse üç çocuğun dışarda sen neyi
bekleyeceksin orada. İki ay birinde iki ay birinde gez dur evlatlarını.

Hem torunlar ana ata görsün. Ah bu bayram nasıl kaynaştılar kuzenler. Biz ne güzel hep beraber büyümüştük.
Şimdi hepimiz başka yerlere dağıldık ama çocukken yalnız hissetmedik. Şimdi çocuklar
yalnız. Resimde ondan yoklar, parktalar. Tek başına çocuklar parkta mı dediğini duyar
gibiyim. Telaş etme. Hiç aklımız kalmıyor, sizin oralarda güvenlik de kalmamış, duyuyoruz.
Kemal dedi mahalleden çocukları taciz ediyorlarmış yeni gelenler. Buralarsa bizim
çocukluğumuzdaki sakinlikten bile güzel. Parklarda oyuncaklar tahta, her şey doğal. Plastik
değil, çocuklar enerjisini atıyor, topraklanıp geliyor. Okula bisikletle gidiyor, yolda kalsalar
kendileri çözüm üretiyor. Şimdiden bu kadar becerirlerse on sekiz oldu mu bizi aramazlar bile
diye düşünüyor insan. Ama iyi ki koynumda büyüttüm senin lafını dinleyip. Ana kokusunu
aldı mı bir daha unutmaz derdi ya babaannem. İnşallah bizimkiler de hayırlı evlat olurlar.
Ah anam, canım anam. Memleket hasretiyle yanarken memleket yandı be anam. Son birkaç
senede ne çok şey oldu. Arada haberlere bakıyoruz, neye üzüleceğimizi şaşırıyoruz. İyi ki
vaktinde gelmişiz diye şükrediyoruz. Artık dönmeyiz diyor Ersin. Çocuklar için iyi bizim
buralar, kazancımız da güzel, kurduk mu düzeni niye dönelim? Bir sizin hasretiniz işte!
Bahçeli bir eve geçecek gibiyiz. O zaman kesin aldıracağım sizi.

Özlemişim mektup yazmayı. Konuşuyoruz sık sık, görüntülü de araşıyoruz ama böylesi de
güzel. İnsana iyi geliyor yazmak. Bir daha memlekete dönmeme fikrine kendimi ikna
edemiyordum ama bak bunları sana yazarken burada kalmalı artık diye kanaat getirdim. Kâğıt
üstünde görünce gerçeği ikna oldum.
Ellerinden öpüyor, hasretle sarılıyorum. En kısa sürede cevabınızı değil sizi buraya
bekliyorum.
Kızın Fatma”