Gül Kitabesi

El Şedday Kapısı

Avuçların, bir avuç. Bu avuç; kuytunun mühür kapısı, gür ormanın kalbi ve arındığım buhurun dumanı. Bu avuç, dervişin terk ettiği topraklar.

Gerdanın, duvar ustasının elindeki sihirli taş. Cömerdin sarraf eli ve beyanı, bir keşfin ulu orta rüyası.

Yürüyüşün, incinen tozun topraktaki mührü. Anlamın bilindiği bu yer geç kalmanın taştaki sureti gibi.

Gövden, et gömüsü; kokusu içimdeki yamyamı diri tutan dağ kekiği ve soğuyan yalnızlığın yaşlı ağaca söyledikleri.

Sensizlik, hiçliğin ortasına dikilmiş yokluk anıtı. Bu aldanış yükünde içimdekiler, bir zamanın içindeki bin zamanın kül sessizliği.

Ölüm, hiçliği besleyen boşluk. Çünkü kalan son yarın hayatın tek kusuru. Seni seviyorum ve sanki insanlar hiç buraya gelmedi.

Çünkü hayat, ölümden ölüme yaşamdır ve ölüm, hayattan hayata yaşamdır.

Timat Kapısı

Gözlerin, ruhu inşa eden güneş. Orada sanki bir kent düşkünüyüm ve etrafımdaki kalabalık oyalandığım bir oyun.

Göğsündeki süt, sonsuz hayatın ilk gıdası; yaşam, güç ve kuvvet veren bir bozkır çiçeğinin aşk kandili.

Beklemek, dağın dayanağı. Eteklerde unutulmuş bir kaya divanı; otun, böceğin ve ıssızlığın mesken tuttuğu hüküm defteri. 

Özlemek, hüzünle beslenen umut. Bilmediği yolları, dokunmadığı rüzgârları, görmediği vahaları merak eden dar avludaki incir ağacı gibi.

Yollar, yola revan bir yabancının ocağı. Bükülmüş kaderlerin yazgısı. Nihayeti, Beka kapısına bıraktığın yaprak süsü.

Kelimeler, gizli geçitlerin rehberi. Ruhunuza bir bahar şarkısı fısıldayan çengi. 

Hayat, unuttuğumuz eski ve dilediğimiz hatıralar. Perdeyi açalım. Ummanın kenarında zamanı bekleyen kör bir nöbetçiyiz orada.