Nasılsın Kendim? Nasılım?

Her zaman başkalarına sorduk bu soruyu, kendimizden başka herkesi, her şeyi merak eder olduk.

Başkalarının mutlulukları ve mutsuzlukları o kadar ilgilendirdi ki bizi, biz biz olalı kendimizi unuttuk. Nasılsın? Neler yapıyorsun? Nasıl geçti günün? Hayallerin ne? Planların neler? Başkalarının hayatlarını hayatlarımıza o kadar karıştırdık ki kendi hayatımızı unutur olduk. Hayatlarımızdan umudumuzu kestik, zevk alamadık. Başka insanların hayatlarından tatmin olmaya baktık. Bir gülümseme yetti kandırılmamıza, kandırılmayı dört gözle bekler gibi…

Başkaları için yaşamadık mı zaten hep hayatımızı… Başkalarının takdirini kazanmak için başkaları tarafından beğenilmek için uğraşmadık mı? Laf, söz gelmesin diye geri durmadık mı hayatlarımızı yaşamaktan, nefes almaktan? Sanki yaşadıklarımızdan onlar sorumlu gibi durmadık mı hayata karşı?

Pes ediyorum… Sevilmekten, beğenilmekten, takdir kazanmaktan, ödül sahibi olmak için çabalamaktan vazgeçiyorum artık. Sevilme arzusu yüzünden kaybettik gerçek benliğimizi. Kim olduğumuzu unuttuk, sevineceğimiz şeylere üzülür, üzüleceğimiz şeylere sevinir olduk. Kendimiz hariç her şeyi, herkesi merak ettik. Yağmurda ıslanmak için gün sayarken, masum damlalardan kaçar olduk.

Nasıl olduğunu, önümüze gelene sorduk da bir kendimize soramadık. Sahi lafı gelmişken nasılsın kendim? Nasılım?