Öksüz Bir Karadeniz Türküsü

Sakin ve hüzünlü bir Karadeniz Türküsü çalar
Gece kadar derin
Gece kadar uzun
Gece kadar hasretlik dolu
Yeşil yapraklar bakar gözleriyle yollara
Bembeyaz yaseminler açar o an anılar
Ay parlağı gecenin en köründe
Yalan sanır şarkılarda dökülen gözyaşlarını
Olanca yılların yorduğu bakışları yalan sanır
Oysa tüm öksüzlüğüyle aşka hasretin
Ayağına kumlar değerken
Rakı kokusu dudaklarında
Yeni hasat edilmiş bir çayın
Ocakta tütüşü gibi
Tüter hasret dumanları da başında
Türküler de öksüz kalır
Derin derin içine işleyen
Okul önü vedaları gibi
En güzel anıları bırakıp
O sahte gülüşlü fotoğrafların arkasında
Bambaşka gösterirken kendini
Oysa
Yeni ve yorucu maceraların
Hayat yorgunu olunca
Kıymetini bilir gibi o okul yıllarının
Özler yasemin kokularını
Ay ışığı parlarken gecelerde
Yok
Horon tepilmez
Yok
Kolbastı oynanmaz sadece
Hüzünbazdır Karadeniz
Yaylalarının yeşili kadar
Hüzünbazdır türküleri
Çay bahçelerinin uçurum uçurum taraçaları kadar
Derinine işler insanın
Bir çayı yudumlayıp
Susuzluğunu giderir gibi
Çay bardağıyla
O öksüz kalmış soğumuş elini
Her yudum sonrası ısıtır gibi
Derinine işler
Bir şeyleri çok özler gibi
Uzun zaman sonra affedilip de
Hak ettiği topraklara döner gibi